Prikpraat – Levenslang bezopen
Ik zit op zo’n klapstoeltje in de prikpost in Malden. Niet om geprikt te worden maar om er naar te kijken en ook eens wat mee te maken. Of eigenlijk meer om te kunnen voelen hoe dat nu is, wachten op de reddende spuit.
Zat als een snep
Naast mij komt een meneer zitten die mij netjes begroet met ‘woeie wogge’ en bijna van z’n klapstoel afvalt. Dus ik vraag belangstellend ‘gaat ’t een beetje?. Hij antwoordt met iets onduidelijks en vervolgt dat ie volgende week gaat trouwen en dat ie z’n bruid heeft leren kennen in ’t Wapen van Wijchen, en dat ie toen zo zat als een snep was. Snep? zei ik. Ja zei hij, en vervolgde dat je er iets voor moest over hebben om een bruid te versieren want anders zat je daar maar uren te wachten tot er eens een mooie meid aan je komt vragen of je wel eens vaker hier komt en des te zatter des te mooier worden ze. Oh, zei ik.
Schoonmoeder
Ik was ook straalbezopen toen ik haar ouders leerde kennen, vervolgde hij en begon zacht te snikken. Rustig maar, zei ik, straks krijg je een prikje. Nee, zei hij, ik heb toen haar moeder gezien en haar zatte vader, dus ik weet hoe ze er binnen afzienbare tijd ook uit gaat zien. Dan wordt ze precies haar moeder en ben ik wel gedoemd om de rest van mijn leven strontlazerus te blijven.
Liefdesdronken
Ja, zei ik, soms worden ze inderdaad net zo vet al hun moeder, dus de truuk is om eerst te kijken en dan pas te kopen. Die moeder is niet vet, kreunde de ongelukkige terwijl hij dapper op de wankele klapstoel probeerde te blijven zitten. Ze wil alleen maar de liefde bedrijven als haar kerel zat is om ‘m eerst flink op z’n donder te kunnen geven met aansluitend een portie geweldige goedmaakseks. Haar dochter wordt ook zo, jankte hij, en nu ben ik gedwongen om eeuwig bezopen thuis te komen.
Ik zie dat ik aan de beurt ben, zei ik, doehoei en veel plezier straks met dat spuitje…