Zeehondjes met een vlieg op de neus zielig

Ik weet nog dat er een tijd was waarin de kinderen uit school kwamen met verhalen over zeehondjes die, om redenen die ik vergeten ben, heel erg zielig waren. Ze lagen op het Wad te janken om hun moedertje – die zeehondje dus en niet de kinderen – en daar waren een heleboel foto’s en films van gemaakt voor tijdens het kinderuurtje op de televisie. Er moest in ieder geval gul gegeven worden voor een eigen zwembad voor de beestjes.

Enge Normgeluiden

Maar misschien had dat janken op het Wad niks met moeders te maken die de hort op waren, maar meer met enge geluiden. Want als je bijvoorbeeld walvissen of dolfijnen gillend gek wil maken moet je ze eens een tijdje flink bestoken met Laagfrequent geluid. Een beetje zoals dat door scheepsmotoren wordt veroorzaakt waardoor ze helemaal doordraaien omdat dit geluid in water honderden kilometers ver te horen is. Het veroorzaakt bij die dieren een herrie die te vergelijken is met slagen met een beetje groot uitgevallen moker recht tegen je kop aan en dan dagenlang. Beetje te vergelijken met het nachtelijke LFG gebonk dat wij zelf zo goed kennen. En omdat zeehondjes ook gevoelige beestjes zijn hebben ze ook gewoon de pech en hadden ze maar geen zeehondje moeten worden. Een beetje gemeente had ze dan ook meteen het advies gegeven om naar de dokter te gaan en ermee te leren leven omdat LFG niet aangetoont kan worden en als het wel kon zouden er geen normen worden overschreden.

Je suis Vissie

Het enige dat walvissen, dolfijnen, zeehondjes en een hele zee vol andere bewoners nog kunnen doen om aan dat vreselijke geluid, dat hun hersenen in de pan gaar kookt en hun tanden of baleinen in de bek doet rammelen, te ontsnappen, is om er een eind aan te maken. Ze worden dan ook steeds vaker stervend op stranden gevonden en de Spoorwegen mogen blij zijn dat er daar geen Fyra rond rijdt. Als de slachtoffers dan eindelijk rust hebben trekken er vervolgens massale ploegen verdrietige selfiemakers naartoe, die toevallig vrij waren omdat er niks op een viaduct te doen was, waar altijd zo’n lijkstoet van honderden auto’s onderdoor trekt. Burgemeesters houden toespraken en onze Nationale Tranenpinker Timmerfranz pinkt een traan en breekt ter plaatse zijn stem zodat alle aanwezigen applaudiseren.

Waxinelichtjeskinderen

Kinderen bieden de aangespoelde walvis een tekening aan waarop staat dat ze ‘Je suis Vissie’ zijn en er worden duizenden waxinelichthoudertjes met een brandend waxinelichtje tegen zijn koetswerk aangegooid. De hele kleintjes janken wanhopig om hun knuffel die ergens tussen de andere ligt waarmee het arme slachtoffer door slipjeswringende ouders werd bedolven. Iets verderop ligt een eenzame haring op het strand voor apegapen. En iets verderop nog een en nog een en nog meer. zover het oog rijkt sterft het van de haringen en sardientjes. Geen hond die er naar kijkt en geen fotograaf die zo’n lijkje even op een betere plek neerlegt voor een betere shoot.

Nu ik dit schrijf bedenk ik opeens dat er al maanden niets meer op de stranden is aangespoeld. Zou dat daardoor komen dat ze met z’n allen voor al die windmolengeluiden zijn gevlucht? Dat ze asiel gezocht hebben in de veilige en LFG-vrije oceanen aan de andere kant van de wereld? Dat ze daar liefdevol worden opgenomen door de andere zeebewoners die een welkomstlied lagen te zingen toen ze daar na een lange reis aankwamen?